Op Record Store Day 2013 stonden we om zes uur op,
en reden in alle vroegte naar een sluimerend Almere. Daar aangekomen merkten we
tot onze vreugde dat, hoewel de meeste winkels nog dicht waren, ’t Oor de deuren
al had geopend. Binnen was het nog relatief rustig. Enkele forse, kalende
mannen van middelbare leeftijd hadden zich bij de op de counter gepositioneerde
platenbakken verzameld, en stonden zoveel mogelijk schouder-aan-schouder.
Terwijl mijn man rustig de zaak door ging kijken, bleef ik in de buurt van de
toonbank hangen; ik vermoedde dat een beurt afwachten elders in de winkel een
futiele exercitie zou zijn, en zodra mijn oog op een verweesd bakje singles
viel, dook ik tussen het toch ietwat intimiderende manvolk door. Ik voelde me
klein, en als vrouw zijnde alles behalve op mijn plaats. Maar na het bekijken
van de 360 LP en singles tellende lijst online, had ik precies in mijn hoofd
met welke vinyl-schatten we weer huiswaarts wilden keren.
Ik tikte met mijn vingers door de singles heen, en
trof de ene na de andere titel. De man aan mijn linker zijde zette achter in de
bak waarin ik spitte een singletje terug, en de man aan mijn rechterkant griste
hem bijna uit diens handen. Ik had gedacht dat de etiquette dit even als “mijn”
bak bestempeld had, en ik bij een gelijksoortige actie de winkel uitgebulderd
zou worden door de aanwezige bomen-van-mannen, maar ik deed net of ik oogkleppen
op had en gaf geen sjoege.
“Kunt u het vinden?” Ik schrok van de stem van de
man voor me, maar herpakte me snel.
“Nou, er zit genoeg tussen. Maar heeft u toevallig
ook de witte persing van Ultravox’ Vienna?”
De mannen naast me ‘vingerden’ ietsjes langzamer
door hun bakken, meeluisterend. De verkoper keek me even aan alsof hij water
zag branden. Een vrouw die wist wat ze wilde! Dat kòn hij niet goed verstaan
hebben.
“Vienna. Ultravox. Witte persing?” herhaalde ik
met een brede glimlach.
“Nee, die hebben we niet binnen gehad. Er zijn zo
veel platenzaken die mee doen, en zo weinig gelimiteerde edities… Er zijn platen en singles waarvan ik er
dertig besteld heb, en met een beetje mazzel krijg ik er dan drie binnen. Maar
ja, het zijn er ook meer dan 350, dus dan kan ik ook niet alles proberen in
huis te halen.”
“Oke, bedankt!”
Intussen had mijn man al bezit genomen van de bak
aan mijn linkerhand, waaruit hij de gekleurde editie van de Reservoir Dogs soundtrack
tevoorschijn toverde… Waar ik bijzonder blij mee was. Ik uitte een klein
vreugdekreetje toen ik de OST van Bride of Frankenstein weer voor hèm oogsste.
Nick Cave (Animal X), David Bowie (Bowie 1965!) Mike Oldfield (Opening Theme of
Tubular Bells/In Dulce Jubilo) en het mystery-schijfje mochten ook met ons mee.
Tijdens het wachten-elders-in-de-winkel ontdekte Kornelis mooie edities van de
eerdere CD’s van Depeche Mode, en later op de dag zou hij ook hun nieuwste,
Delta Machine, huiswaarts voeren.
Maar voor het zover was, stonden we eerst buiten
de winkel uit te hijgen; zo veel moois, zo’n prachtige pluk… Bijna alles waar
we voor kwamen, zat nu in het linnen, speciaal voor Record Store Day ontworpen
tasje. Dat The Cure niet gelukt was was pech hebben, maar mijn man was in ieder
geval zielsgelukkig met alles wat hij had. Ik bleef echter zitten met de
ontbrekende Ultravox, waarop hij even wat telefoontjes pleegde naar de andere
zaken die we op ons lijstje voor die dag hadden staan; ’t Oor in Hilversum en Velvet
in Amersfoort. Beiden hadden geen ‘Vox binnen gekregen, dus besloten we maar te
gaan lunchen, en de rest van de dag rond te zwerven in het rustige, zonnige
centrum van Almere.
Tijdens de lunch kwam Vienna weer ter sprake. Toen
ik klein was, was de clip regelmatig op tv. Daarin liep een vrouw rond met een
bontjas, net als in The Human League’s “Don’t You Want Me”. Nu had mijn moeder
van haar tante witte en zwarte bontjassen geërfd uit de jaren ‘20/ ’30,
waardoor ze er net zo uit zag als de dames in die clips. In mijn beleving was
mijn moeder op tv! Ik wist wel dat ze ’t niet echt was, maar de illusie was
leuk. Die periode, toen MTV nog maar net uit de grond gestampt was en ik als
kind van een jaar of drie, vier clips bekeek, is me altijd als gelukkig
bijgebleven. In die tijd was het crisis en zeker de bouw had het zwaar te
verduren. Er kwam weinig tot geen geld binnen, maar dat ging allemaal een
beetje aan me voorbij; ik had MTV! In die jaren kwam Stand and Deliver voorbij
van Adam Ant, vanalles van Bowie, Peter Gabriel, en de Dire Straits. Nik
Kershaw zong over The Riddle, en de coupe van Duran Duran’s Simon le Bon was
het hoogtepunt van de mannenhaarmode. De nieuwe romantiek, ondanks haar
drumcomputers, was het je-van-het. Thatcher was een beetje enge, hooghartige
mevrouw die op mijn oma leek (ze keken hetzelfde uit hun ogen en het kapsel was
akelig identiek), en er was een meneer met een landkaart op zijn hoofd die enge
dingen kon doen, die een beetje op m’n bolknak-rokende, stiekem jonge klare zuipende
opa leek. Ban de Bom en het ANC waren lichtelijk abstracte begrippen die ik als
kind van semi-hippies wel enigszins meekreeg, en waar ik me ook als peuter wel
wat zorgen over maakte, maar zolang ik m’n Grote Beer had als ik werd ingestopt
na m’n Wipneus en Pim verhaaltje (waarvan we toen nog niet wisten dat een der
schrijvers een pedofiel was), kwam ’t allemaal wel goed. Al met al een tijd
waar ik er op vertrouwde dat mijn ouders me wel zouden beschermen tegen alles
wat er niet helemaal klopte in de wereld, want volwassenen, al waren ze soms
wat raar, wisten toch àltijd precies wat ze moesten doen? Het geloof in de absolute
macht/kracht van ouders prevaleerde. Mijn moeder kwam uiteindelijk toch maar
mooi op tv en kon kleding naaien als de beste, en mijn papa kon alles maken.
Onschuld.
Onschuld.
Onschuld.
Terug uit Almere keek ik op eBay of iemand
toevallig de maagdelijk witte Vienna aanbood. Ja, die was er, maar van de prijs
werd ik lichtelijk onwel. Dat ging al snel over toen ik de prijzen zag die voor
onze wèl aangeschafte stukjes plastic met geluiddragende spiraaltjes er in gevraagd
werden. Oh. Uhm... Gut! Maar toch bleef het apart dat aan de herinneringen van
de vroege jaren ’80 een behoorlijk prijskaartje gehangen kon worden. Onbetaalbaar
j€ugds€ntim€nt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten