Kalsbeeker Kourant 2016
Het is weer mijn
favoriete tijd van het jaar; het is koud buiten, lekker verwarmd binnen, en de
feestdagen liggen net om de hoek. De Decemberzegels zijn in de verkoop, de
eerste kerstfairs dienen zich aan, en de tuincentra hebben hun kerstwaren
uitgestald. Het gemoedelijke, knusse van de donkere dagen zijn aangebroken, en
daarmee ook de uren die we doorbrengen met hen die belangrijk voor ons zijn, om
in dankbaarheid de feestdagen samen te vieren. En dit jaar is de behoefte
daaraan groot. We hebben wel vaker turbulente jaren gehad, maar deze spande de
kroon… Mijn gesukkel in de eerste zes maanden werd rond de zomervakantie
verklaard door een vergrote/vervette lever, hoog cholesterol, en helaas, de
diagnose diabetes mellitus type 2. (Een hartruisje werd even tussen neus en
lippen door gediagnostiseerd. Welja.) Als kind zeiden ze al dat ik zoveel
suiker in mijn koffie deed, dat ik “nog eens een suikerbeestje” zou worden.
Nooit gedacht dat ze gelijk zouden krijgen. Met diabetes is te leven; een
miljoen Nederlanders doen het met mij. Maar je bestaan wordt nooit meer
hetzelfde, en op de meest uiteenlopende momenten is dat een bijzonder confronterende
realisatie. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal was dit nieuws een enorme
klap. Maar ook hier slaan we ons samen doorheen, met de hulp van onze omgeving.
Want vrienden, familie en collegae zijn weer onmisbaar gebleken. Met troost,
praktische hulp, adviezen, flexibiliteit en ‘n luisterend oor. En bijvoorbeeld
zoetjes op tafel voor bij de thee, of een stepapparaat uit het niets cadeau
krijgen om in beweging te komen. Kleine en grote gebaren gingen niet
onopgemerkt aan ons voorbij. Met het koolhydraatbeperkt dieet om
medicatie-inname zoveel mogelijk in te dammen, was ook zeker het begrip en het
“supporteren” langs de zijlijn, als ik weer eens moeilijk deed qua eten, zeer
welkom. Onze dank is ontegenzeggelijk groot, want ziek ben je niet alleen; ook
Kornelis heeft bijzonder veel gehad aan alle geboden steun.
Was er dan niks leuk in
het jaar waar we op terugblikken? Natuurlijk wel! Want al ging het allemaal
misschien met horten en stoten, en zijn een aantal dingen afgezegd of
omgegooid… Ook de afgelopen twaalf maanden waren er “nieuwsbriefwaardige” momenten. Dit jaar
zat vol dierenliefde, wat begon met onze adoptie van Vincent, de Poema-die-graag-in-water-poept,
en is opgevangen bij Stichting Leeuw. Niet voor niets hebben we dit jaar abonnementen
genomen bij Ouwehands’ en Dierenpark Amersfoort, en hebben we half Nederland doorkruist
voor verschillende andere Zoo’s, waaronder Diergaarde Blijdorp, Burgers’ Zoo en
Landgoed Hoenderdaell. Het fotograferen is inmiddels meer dan een uit de hand
gelopen hobby voor ons beiden; het is ècht een gedeelde passie geworden die
vooral in dergelijke parken tot uiting komt. Met de komst van Rode Panda’s bij
Amersfoort en de Nevelpanters bij Ouwehands, komen we wat beertjes en poezels
betreft wel aan onze trekken. Hoe donziger, hoe liever!
Voor Dutch Comic Con eind maart hadden we al
lang en breed kaarten, vanaf het moment dat bekend werd dat Joe Hill zou komen
signeren. (Zoon van Stephen King, en al even, zo niet meer, getalenteerd dan
zijn beroemde schrijvende vader). We kwamen die dag aan bij de Jaarbeurs met
een met dertien boeken gevulde koffer. Niet alles, want sommigen had ik al gesigneerd
in de kast staan, maar het was nog altijd genoeg om indruk te maken. Of we de
koffer niet bij hem wilden laten staan voor zolang we daar rondliepen? Ik stond
al naar adem te happen toen hij naar de signeertafel liep, en ik had uit
voorzorg een briefje geschreven waar alles op stond dat ik hem die dag wilde
zeggen, begraven in een tas vol Nederlandse lekkernijen als chocolade en
stroopwafels. Ik gaf m’n cadeautjes af, hij signeerde de boeken en comics, vond
mijn t-shirt leuk –van de Donkere Toren, geschreven door zijn pa- en híj wilde
op onze boeken letten? Kijk, die man kan dus niet meer stuk bij mij. Een Conventie
is hemel en hel tegelijk: alles waar ik van houd is vertegenwoordigd, van
boeken en series tot comics, films en games… Maar er zijn ook vele duizenden
mensen. Da’s moeilijk, als je één persoon eigenlijk doorgaans al veel vindt. Kornelis
ging daarom in zijn uppie op zondag, want er was nog zo veel dat we nog niet
gezien hadden. Foto’s naar me WhatsAppend liep hij rond: “Wil je dit?”, “Zal ik
dat meenemen?”. Ik was er zo goed als bij! Hij had de DVD van Joe Hill’s
verfilmde boek Horns mee, een Locke & Key comic die we de vorige dag hadden
gevonden om ook nog te signeren, èn een mapje van mijn briefpapier… Hij kwam
thuis met een briefje van Joe Hill. Wat heb ik een ontzettend lieve echtgenoot!
Bleek dat hij die ochtend meteen weer terug gegaan was naar Joe, en hem de
dingen gezegd had die ik wel had willen zeggen, maar ook in het briefje bij ’t
snoepgoed niet kwijt had gedurfd. En dan krijg je een briefje terug met een
getekend duiveltje er bij, met de alle goeds en dank voor ‘t lezen. Staat nu ingelijst
te prijken in de boekenkast in de woonkamer natuurlijk…!
In April werd Koningsdag
weer in stijl gevierd hier in Baarn, met mam natuurlijk. Weer of geen weer, wij
struinden de markt af! Verder is Kornelis samen met zijn chef en een behoorlijk
aantal klanten op oude Solexen door de Loosdrechtse regio gaan rijden. Ik zag
ze al en-masse in de Plassen belanden met pech onderweg, maar hij kwam heel
enthousiast –en zonder nat pak- thuis! Ik geloof dat we van een succes mogen
spreken.
Onze zomer leek ineens
voornamelijk te bestaan uit doktersbezoeken, maar juist ook in die maanden
vonden we alsnog dingen om naar uit te kijken. Vrienden uit binnen- en
buitenland die aanwipten of waar we mee op pad gingen, dineren vanaf een
grillplaat in de tuin van m’n schoonouders, ons dagje Efteling natuurlijk, bij
mam op de thee, hier en daar een gestolen uurtje in de dierenparken... Toen
Paleis Noordeinde in ’s Gravenhage opengesteld werd voor het publiek stonden we
meteen de eerste zaterdag al in de rij bij de entree, en wat een adembenemend
interieur! Dus dáár zijn de Russische kunstschatten van Grootvorstin Anna Paulowna
gebleven! Diezelfde dag hebben we ook de gezellige, gerestaureerde Pier in
Scheveningen aangedaan, even uitwaaien... Verder was er ‘n Comic Con weekend in
Amsterdam, waar we Christopher Judge (Stargate SG1), Shane Rimmer
(Thunderbirds, 007), en Robert Englund (Nightmare on Elm Street) spraken, en
vooral veel fotografeerden! 
Ook werden we deze zomer
nogmaals oom en tante, deze keer van Maarten; Hij kwam uitstekend gezond ter
wereld, maar wegens complicaties bij m’n schoonzus werd het toch nog een
gespannen weekend, niet eentje waar er puur en alleen een nieuw leventje
gevierd werd. Toen we weer konden doorademen omdat ook met haar alles goed leek
te komen, volgde er natuurlijk wel weer een fotosessie! Maarten werkte heel
leuk mee, cameraschuw was hij zeker niet. Waar deze tante wel blij mee is, maar
dat mag voor zich spreken.
September was zoals
altijd een heerlijke maand. Bij Stichting Leeuw hadden we een Tijgerworkshop
geboekt: Kornelis had ‘m cadeau gedaan voor mijn verjaardag, en zo spendeerden
we een half jaar later onze trouwdag tussen de overmaatse katten. We stonden
oog in oog met onze adoptie-poema Vincent, wat een teder momentje was, want wàt
is hij mooi…! En we hebben ieder 4 tijgers gevoerd met een pincet. Dan sta je
te trillen als een rietje van emotie, en het liefst zou je zo’n prachtig dier
om de hals vallen voor een dikke knuffel. Maar dat gaat wat lastig als je
minstens 30 centimeter afstand moet houden van het hek. Tja. Je blijft een
smakelijk hapje in hun ogen, en zo hoort het ook. En in oktober nam Kornelis
afscheid van ProCoatings Almere collega Matthieu, toen zijn op hande zijnde
pensioen gevierd werd op een boot in Friesland, met collegae en zijn familie.
Het schijnt een mooie dag te zijn geweest, en we hopen dan ook dat het voor Matthieu
onvergetelijk was. (Kijk, sta je toch weer in de nieuwsbrief!)
November diende zich aan, met het jaarlijkse
familie-uitje o.l.v. Kornelis’ oma. En er staan nog een hoop kerstfairs in de
planning, eventjes er uit samen, maar we weten nog niet hoe het allemaal gaat
lopen. Wat we wel weten is dat de kerst, gevierd bij m’n schoonouders in Baarn,
en bij mam in Tilburg met de familie aldaar, weer bijzonder zal worden. En we
kijken er heel erg naar uit, meer nog dan in voorgaande jaren.
Verder, ja… Voorstellingen
zat in 2016! Kornelis ging met Esmée naar Ordo Rosarius Equilibrio, en met Kor
naar Alice Cooper. In z’n up naar Laibach, en met mij naar Rapalje, NUHR,
theaterfestival Vuurol en Peter Heerschop. Samen gingen we naar Den Haag voor
een storytrail stadsavontuur, en naar Groningen voor “David Bowie is…”, de
expositie over de ontvallen legende. We hebben weer Soestdijk, Het Loo, Kasteel
Sypesteyn, het Spoorwegmuseum en wat dies meer zij aangedaan. Stichting
Traditioneel Gerij kwam weer met koetsen en aanspanning naar Soestdijk, evenals
Het Gooi Bevrijd/Keep Them Rolling, die daar ook halt hielden met hun colonne
en veteranen. Ik had toen ook de gelegenheid Bob Izumi van ‘t 101st Airborne te
bedanken voor zijn inzet tijdens WOII. Zo’n bescheiden, lieve man! We liepen
over de Lentiade en Sunday Fair in het voormalige Land van Ooit, gingen naar de
foodfestivals in Dierenpark Amersfoort, Almere en Baarn (Die laatste met Kor,
heel gezellig!), en gingen uit eten met m’n schoonfamilie. Op de thee bij mam,
naar dierentuinen of musea met vrienden… Het waren de kleine dingetjes, de
momenten waar je met vrienden, familie, en in het geval van Kornelis zelfs ook
collegae en klanten, waar we kracht uit haalden. Hoop voor de toekomst en de
geruststelling dat wat er ook gebeurt, we staan nergens alleen voor. Ook dit
jaar wil ik via deze weg daarvoor mijn en onze dank uitspreken. Want al zijn we
toch een beetje een stel einzelgängers, geen mens is een eiland; je hebt altijd
anderen nodig, en jullie waren er. Dus… Van ons, naar jullie: Hele fijne
feestdagen, en een prachtig 2017. Het is van harte gegund.
Met enorm veel liefs, José & Kornelis,
Muis & Nacht
_____________
Kalsbeek Christmas Newsletter 2016
It’s my favourite time of year once more; It’s cold outside, cozy in,
and the holidays are just around the corner. Christmas stamps are available,
the first Christmas fairs are close, and all tinsel, baubles and the like are
on bright display in stores. The Dark Days of the year have arrived, and with
them, the hours we spend with those that are important to us, to celebrate the
holidays in gratitude. And this year, the need for just that, is a great one.
We’ve known some tough years together, but 2016 topped them. My issues at the
start of 2016 were explained by an enlarged/fatty liver, high cholesterol, and
sadly, the diagnosis diabetes. (And a little heart murmur as well, just to put
a cherry on top!). As a kid, people used to say I put so much sugar in my
coffee, that one day I’d become a Dutch candy called a sugar animal one day.
Never thought then that they’d be right! You can live with diabetes: a million
Dutch people do ita longside me. But it’ll never be the same, and at the most
diverse times the realisation hits me all over again. Not just physically, but
mentally as well, this was a blow. But as we always do, we’ll fight through
this. Together, and with help of those around us. Friends, family and
colleagues have turned out to be indispensable. With comforting words,
practical help and advice, and a listening ear. And, for example, Sweet’n’Low next
to my tea, or a cross-trainer, gifted to me so I could start dropping weight.
Small and large gestures didn’t go unnoticed. The low carb diet to restrict the intake of
medication is working wonderfully, but it also required quite a bit of
understanding from the people who have to deal with my difficult diet over
dinners and lunches. Our gratitude is enormous, because you’re never ill alone;
Kornelis needed the offered support as much as I did, and it was so willingly
given.
Was there nothing to smile
about this year then? Of course there was! Because eventhough we had to change
plans often, and occasionally cancel, quite a few newsletter-worthy moments remained.
This year was one filled with love for animals, which started with our adoption
of Vincent the Mountain Lion-who-likes-to-poop-in-water, and lives at Stichting
Leeuw, the sanctuary for big cats. We had passes for the zoo in Amersfoort as
well as the one in Rhenen, and we drove all over Holland for other zoo’s as
well, in Rotterdam, Arnhem and Holland’s Kroon. Photography’s become more than
a hobby to the both of us, it is truly a shared passion, which we can fully
indulge in when we’re around animals. The fluffier, the better!
We had tickets for Dutch Comic
Con from the moment I found out Joe Hill would be signing. (Stephen King’s son,
as talented, if not more so, as his dad.) We arrived at the Jaarbeurs in March,
with a briefcase filled with thirteen books. Not all of them, as I already had
a couple of signed ones, but it was still a respectable pile. Would we like to
leave the briefcase with him while we attended the Con? I was gasping for
breath the moment he walked to the signing table. I had a note with me, buried
in a bag under Dutch treats like stroopwafel-cookies and chocolates, containing
everything I wanted to say but knew I wouldn’t be able to utter. I gave him his
gifts, he signed the novels and comics, liked my t-shirt (Based on the Dark
Tower, his dad’s magnum opus), and HE wanted to keep an eye on our stuff? The
man can do no wrong! A convention is heaven and hell all rolled into one;
everything I love is represented, from tv series, books, comics and games to
films and all things Geeky. But there are also thousands upon thousands of
other attendees. That’s hard, when you feel just one person is already a bit
much to deal with. So Kornelis went back the next day without me, because there
was so much we didn’t get around to thanks to my panic attacks. He WhatsApped pictures
to me all day long. “Do you want this?”, “”Should I take this home?”, so I was
practically there! He’d brought the dvd of Joe Hill’s Horns movie adaptation
and a comic we’d found the previous day for him to sign, and a little folder
with my stationary… Kornelis came home with a little note from Joe! Do I have
the best husband, or what?! Turns out he went straight back to him that
morning, told him all the things I hadn’t even dared put in the note for fear
of brownnosing, and he comes home with that note saying he hopes I’m well,
thanks for reading and hoping I’ll enjoy the new novel. With an additional
devil-doodle. Naturally, it’s framed and on proud display in the bookcase in
the living room!
In April we celebrated King’s Day in style here in Baarn, with mom of
course. Rain or shine, we’ll traverse the market. Besides that, Kornelis and
his manager took a bunch of customers out for a Solex tour around the
Loosdrecht lakes. In my mind they all ended up half drowned or with broken down
Solexes by the side of the road, but Kornelis came home, not just dry, but
rather enthused as well. I think we might call it quite the success!
Our summer suddenly seemed to exist predominantly out of visits to the
doc and hospital, but it was in those months we managed to find things to look
forward to as well. Friends near and far (abroad) who came by or headed out
with us, al fresco dining with my parents-in-law, naturally time spent at the
Efteling amusement park, tea at mom’s, and here and there a few stolen hours in
zoo’s… When Palace Noordeinde (The
King’s working palace) in The Hague was opened to the public for the first
time, we stood in line on the premiere date. Oh, that a wonderful interior! So that’s where Grand Duchess Anna Pavlovna’s Russian treasures went! That
same day we went to the Pier in Scheveningen, which has been restored and
turned quite around… There was another Comic Con, this time in Amsterdam, where
we talked to Christopher Judge (Stargate SG1), Shane Rimmer (Thunderbirds, 007), and
Robert Englund (Nightmare on Elm Street) besides photographing an awful lot! 
And this summer, we became aunt and uncle again, this time of little
Maarten. He came into the world a perfectly healthy baby, but there were some complications
for my sister-in-law. Instead of a celebratory weekend we just held our breaths
until she got the all-clear a day later. It was scary to say the least. But
once we knew she’d be okay, a photo session followed, of course… And Maarten is
the perfect little model, knows exactly how to work with a photographer. Which
was more than this aunt dared hope for!
September, as always, is a wonderful month. We booked a tiger workshop
at Stichting Leeuw; Kornelis gifted it to me for my birthday, and that’s how we
ended up celebrating our wedding anniversary amidst the large cats. We had a
powerful moment with “our” Vincent, and oh, he is beautiful… And we hand-fed
four tigers each with giant tweezers. I was trembling, overwhelmed by emotions,
and I just wanted to hug those stunning cats…. But as I’m still dinner to them,
which is as it should be, and I had to stay a foot away from the fence, I
thought better of it. In October Kornelis attended a farewell reception for his
colleague from the Almere branch, Matthieu, who was going to enjoy his
well-earned pension. The company’d rented a boat for him, his family and
closest colleagues, and by all accounts it was a beautiful day, which hopefully
will be long-remembered. (Hey Matthieu, you made it into the newsletter again!)
November came calling, and with it the annual family outing, this time
to the zoo in Arnhem, Royal Burgers’. In spite of the time of year we still had
a pretty good bit of weather, and just a spot of rain. There’s a bunch of Christmas
fairs still on the agenda, but we don’t know how things’ll turn out. What we do
know is that Christmas, celebrated with my in-laws in Baarn and my family at
Mom’s in Tilburg, will be special. We’re looking forward to it very much, more
so even, than in previous years.
Other than that, well… Loads of performances in 2016. Kornelis went to
Ordo Rosarius Equilibrio with Esmée and to Alice Cooper with his dad. To Laibach
by his lonesome, and with me to Rapalje. NUHR, theatrefestival Vuurol and Peter
Heerschop. Together we attended the Storytrail in the Hague, and drove up to
Groningen for the exhibition “David Bowie is…”. We visited Palace Soestdijk,
Castle Sypesteyn, Palace The Loo (Yes, yes, I know. But a Loo is old Dutch for
a meadow in the woods: It’s not a big toilet, the palace is simply surrounded
by forest.)... During Liberation Day the Keep Them Rolling guys with their
military vehicles and WWII veterans halted at Soestdijk Palace, where I had the
opportunity to thank Bob Izumi of the 101st Airborne for his efforts
for our freedom. Such a modest, kind man! We walked through fairs and went to
food truck festivals, had dinners with my in-laws. Tea at mom’s, to museums and
zoo’s all over the place, together and with friends. The little things, the
small moments with friends, family, and in Kornelis’ case, colleagues and
clients, are the ones that lent us strength. Hope for the future, and the
knowledge that whatever happens, we’re not alone. This year, as every year, I
want to express my and our thanks for that. Though we’re practically hermits,
no man is an island. You always need people, and you were there. So, from our
home to yours: We wish you wonderful holidays and a stunning 2017. Wholeheartedly.
Much, much love,
Jo & Kornelis
Mouse & Night
