Platonically Stained

In 2005 kwam Platonically Stained uit. De Engelstalige collectie erotische korte verhalen van mijn hand zag ’t daglicht net nadat ik Kornelis leerde kennen, en vrij kort daarna liep de promotie er van totaal in de soep. De reden? Tè positieve reacties.

Ergens had ik iets heel anders verwacht toen ik met mensen ging praten over m’n bescheiden bundeltje. Ik dacht dat ik voor van alles uitgemaakt zou worden, en daar mogelijk wat vrienden mee zou verliezen. Dat laatste gebeurde toch wel, maar op een andere manier.

In de voorgaande jaren had ik met enige regelmaat, en met variërend succes, gereageerd op verzoeken van redacties van onder andere poezie-bloemlezingen. Op die manier leerde ik een redacteur kennen, en ontwikkelde een vriendschap met hem. Het verzamelen van stukken was een nevenactiviteit, een manier om uiting te geven aan zijn interesse voor zowel jeugd als cultuur.  Hij was actief in de politiek in Amerika, en destijds hard op weg naar een zetel in de lokale overheid van zijn staat. Het ene moment heb je een aimabel gesprek, het volgende breng je je boek te berde, en vraag je om advies van een oud-gediende. Het daarop ontvangen verzoek om een stukje te laten lezen honoreer je, en voor je ’t weet heb je een volslagen vreemde in je inbox. Ik dacht een serieus gesprek aan te gaan over schrijven en uitgeven, de zakelijke kant van het hele gebeuren, en in plaats daarvan ontving ik –van een volgens zijn campagneteam gelukkig getrouwd man met kinderen- taal waar ik niet van gediend was. Grof werd me even verteld was hij met me zou willen doen op zijn bureau, in niet mis te verstane bewoordingen. Ik sloeg stijl achterover; iemand die zelf ook schrijft, en toch het verschil niet kon zien tussen de  auteur en het geschrevene? Fictie op een pagina,  en wie ik werkelijk was, al kende hij me al jaren? Of tenminste, ik dàcht dat hij me kende. Ik wist niet wat ik er mee moest, bleef beleefd terwijl ik me terugtrok, en heb daarna nooit meer gereageerd op bloemlezingen waarbij hij over de samenstelling ging.

Hij was de eerste die mijn stukken zag als een open invitatie, maar niet de laatste.

Een andere, vergelijkbare situatie deed zich voor met een fotograaf. Een zeer getalenteerde man, die prachtige foto’s maakte die me met hun kwetsbaarheid zeer aanspraken. Ik zag zijn werk en reageerde daarop op zijn website. In de jaren daarna spraken we elkaar met enige regelmaat online, werden kerstkaarten uitgewisseld en wat goodies met zijn werk er op toegezonden. Hij was een typische geitenwollen-sok, een macrobiotisch, rechtsdraaiend type met linkse ideeën,  die woonde met vrouw en katten in een mij welbekend gebied in Canada. Tijdens een van onze gesprekken kwam mijn boek naar voren, en ook hij vroeg naar een voorproefje. Dat kreeg hij. Wat ik terug kreeg was geen mail van iemand die via zijn eigen stiel ook met publicaties te maken had gehad. Nee, hij stuurde me zijn eigen stukken toe. En hoewel er een hele lange discussie kan ontstaan over wat porno is en wat erotiek, die scheidingslijn was me daar meer dan duidelijk. Mijn stukken handelen ook over emoties, intermenselijke relaties: erotiek. De zijne slechts over de fysieke handelingen: porno. (En eerlijk is braaf, de stijlfouten waren ook niet van de lucht. Wat een amateuristische bagger!)  Er werd me ook meteen verteld dat zijn vrouw eigenlijk een domme koe was en hij met al zijn modellen sliep. Wat ook voor mij een optie was, als ik weer eens in de buurt was. (Nodeloos te vermelden dat ik toen een stuk slanker was, en met een soort-van regelmaat overvloog naar Canada. Dus logistiek gezien was het zo onmogelijk nog niet, als ik ’t überhaupt had gewild. Maar moréél?!). Het heeft nog even geduurd voor de stroom van porno in mijn richting ophield, maar ik begon aardig goed te worden in dingen laten doodbloeden.

Wat ik dus ook liet gebeuren met de promotie van m’n boek. De website ging uiteindelijk uit de lucht, en ik kon weer ademhalen. Mensen die me kenden als trouw, monogaam, en bijna preuts over mijn opvattingen over die twee voorgaande begrippen, leken daar niets meer van mee te krijgen, zolang ik ook maar iets met Platonically Stained van doen had. Het rijtje boeken dat ik voor mezelf had verdween in m’n kast, waar ze nu nog staan, samen met het reclamedrukwerk dat ik destijds had laten maken.

En toen kwam recentelijk Vijftig Tinten Grijs uit, van E. L. James. Uit een soort van wedijver ben ik ’t gaan lezen, tegelijkertijd met iemand anders uit mijn omgeving. De grappen onderling over “Oh My!” (wat ik niet kan lezen zonder George Takei te horen in mijn hoofd. Klik maar even op deze link.) en met pompoms zwaaiende innerlijke godinnen, waren niet van de lucht. Ik hield de verkoop van de Tint-boeken bij, en verdomd… Het liep als een trein! Keurige huisvrouwen zaten met dat boek in de tram of het café. Huismoeders die hun kinderen ophaalden van school bleken het er aan de poort nog over te hebben. Het leek wel of zeker de helft van de vrouwen die ik kende, (en enkele mannen!) het boek, zo niet de gehele serie, hadden verslònden. Ineens mocht je dus wèl uitkomen iemand te zijn met zelfs maar een vluchtige interesse in seks, zonder dat iemand je daar over lastig viel alsof je een promiscue typetje was! Veroordelingen bleven en masse uit, en ik zat met m’n mond open te kijken naar wat plots allemaal wel kon. HEMA verkocht de serie zelfs bij de kassa…!  En ik? Ik wist niet wat ik zag!

Intussen bleef mijn goede vriend Chris mijn boek hier en daar in boekhandels in Amsterdam op de erotiekafdeling leggen, als guerrilla-actie. Aangezien hij destijds het redigeerwerk voor me had gedaan had hij een aantal extra exemplaren in huis, en die plaatste hij steeds vakkundig náást al wat enigszins grijzige tinten vertoonde, in de betere boekhandels. En ze werden stuk voor stuk verkocht, al zag ik van die verkopen uiteraard geen cent terug; ik werd op z’n minst dan toch waarschijnlijk wèl gelezen…  

Begin juni schreef ik een stuk over een aantal gebeurtenissen in m’n leven waar ik toevallig ook twee afzonderlijke verhalen, of liever, personages op geënt had. Voor de humor pakte ik mijn eigen boek er bij en las de eerste paar alinea’s van een van die verhalen. Gewoon, voor de grap. Wat ik voor die tijd niet besefte, en wat toen pas tot me doordrong…. Het was verdomd goed geschreven. Het personage smaakte als een echt persoon, en al heb ik niet zo ver doorgelezen dat ik tot aan het erotische gedeelte van het verhaal toe kwam, het was toch een beetje zuur. (Ik word verlegen van mijn eigen werk, ook van de poëzie of andere stukken, maar dit was wel extra… Bloos-waardig). Al met al, stak het beter in elkaar dan de Tint-boeken, en geen kip die ’t las. Snotverdulleme!

Gisteren heeft Kornelis werk gemaakt van het opnieuw in de lucht gooien van de website. Ik heb geen opties neergezet voor contact met de auteur –dat heb ik al wel afgeleerd!- en ik hoop dat de tijden genoeg zijn veranderd om toch de site actief te kunnen laten. En dan maar de vingers kruisen dat de mensen die ik al ken niet ineens anders tegen me aan gaan kijken. Ik ben een gelukkig getrouwde vrouw die totaal geen interesse heeft in wie dan ook buiten de echtelijke sponde. Dat verandert niet ineens vanwege ’t bestaan van www.Platonically-Stained.com .

Geen idee of ik later weer spijt krijg, maar ik heb 1000 visitekaartjes met de link naar de site besteld, dus we zullen zien.