In De Wereld Zijn

“De wereld is zo mooi dat ’t pijn doet”

Ik knipperde wat tranen weg en keek uit ’t zijraam van de auto. Amsterdam gleed aan me voorbij.

“Ja, maar het moet niet zeer doen hoor! Da’s niet de bedoeling.”

Kornelis zat een beetje ontredderd naast me, want mijn niet-zo-droge-snik kwam voor hem wat uit het niets, èn hij probeerde de omleidingen in onze hoofdstad te navigeren. Moeilijk genoeg, ook als je níet afgeleid wordt.

Vanwege ’t verjaardagsfeestje van Chris hadden we de middag in zijn flat in Amsterdam gespendeerd. Amsterdam in komen was al problematisch. Een rit van pakweg 30 minuutjes duurde een héél ruim uur, aangezien Oud-West ontoegankelijk bleek vanaf de A10/S107. Na wat goede gesprekken, het nodige gebak en het (her-)bekijken van Tarantino’s Kill Bill Vol 1. trokken we met enige aversie het verkeer weer in. We namen ’t wat ruim, en dat was maar goed ook. Door wat lastig gepositioneerde trams en mensen die het schijnbaar niet gewend zijn in Amsterdam te rijden, gingen we, in plaats van rechtsomkeert te maken op de Overtoom richting A10, de kant op van het Rijksmuseum. Al spannend vanwege de kamikazefietsers en Oost-Indisch blínde toeristen, maar in het licht van de dit jaar wat laat gearriveerde zomer, niet minder dan adembenemend. Oude en nieuwe kunststukken in de museumtuin, met het museum hersteld in volle glorie op de achtergrond. Mensen in zomerse kleding. Het frisgroene gras, de helblauwe lucht, de fleurige bloembakken aan de bruggen...

“Echt Hollands hoor, die melkflessen”, zei Kornelis, toen hij me op twee jeugdige toeristen wees met spierwitte benen onder hun jurkjes vandaan. “Dat zijn Françaises.” Er kwam een vraagteken op me af vanuit de bestuurdersstoel. “Hollandse vrouwen kijken recht vooruit of met hun hoofd iets omlaag. Zíj lopen met hun hoofd ietsjes omhoog. En ze hebben stijl.” Innerlijk vroeg ik me even af of het misschien Brusselse dames waren, maar och…. Dat is bijna hetzelfde als Parisiennes.

Kleine sloepen bevoeren grote en bescheidener grachten, en mensen lagen op het gras langs de kant te lezen. Alles ademde vrijheid en plezier. De kleuren waren fel en helder in de namiddagzon, en mijn handen jeukten om alles vast e leggen met mijn camera.

…Altijd een toeschouwer van de wereld, nooit een participant.

Vanuit huis kijk ik soms door de ramen naar buiten, als ik m’n gordijnen niet gesloten houdt. In de auto vliegt de inspiratie om te schrijven en fotograferen om me heen in een kolkende maalstroom van kleuren, geuren, en geluiden. Gedachten dringen zich op, maar in een bewegend vehikel schrijven of foto’s maken is niet voor me weggelegd. En als ik dan bij bijna hoge uitzondering de wereld in ga, dan nog bezie ik haar vanachter glas; Zelfs al biedt een lens slechts een klein venster, de wereld at large is voor mij beter te behapstukken per frame dan alles ineens. Het is te veel, te groot, te overweldigend, en op dagen zoals deze, te móói. Wat ik dan voel is het gemis, dat ik er geen deel van uitmaak zoals ik zou willen. Dat ik mensen die care-free vrijheid zie genieten, voor hen zo vanzelfsprekend dat ze het waarschijnlijk niet eens beseffen op het moment zelf. Dat niet voor iedereen er een mogelijkheid is om je blote benen door het gras te laten kriebelen terwijl je een boek leest langs een gracht. Dat het Amstel Hotel er prachtig uitziet als je over een brug spoedt met een racefiets, terwijl je grote afro kapsel je probeert bij te houden, en dat je er uit ziet als een New Yorkse fietskoerier uit een film. Dat er ook dames van richting 65+ met véél te korte rokjes op de fiets zitten terwijl ze de leeftijd zouden moeten hebben waar ze weten dat korte rokjes bij ‘n zadel opkruipen en bijzonder weinig voor de verbeelding over laten, mag de pret niet drukken. Nee, ook dat is vrijheid. Want ze weten ’t vast wel, maar ze zijn aan hun tweede (of derde) echtgenoot en dus ook tweede jeugd begonnen. En dan mag ’t schijnbaar. Dus ook op hun manier mooi, ondanks of juist vanwege de ten toon gespreide cellulitis en spataderen.

Het verlangen om deel uit te maken van dit alles, blijft. Hoe ongrijpbaar en onrealistisch het dan ook van me moge wezen.  En deze buitenstaander kijkt dan ook erg uit naar de twee weken aan vakantie die Kornelis aan ’t eind van de maand wachten… Kunnen we samen, al is het maar even, in de wereld zijn.