Post

Net twee lades uit de boekenkast in de woonkamer onder handen genomen... M’n eerste grote liefde liep via de post, en dat is nog altijd wel te merken, eigenlijk. Als je tegenwoordig bij een zogenaamd servicepunt om postzegels vraagt, wordt je aangekeken alsof er ineens hoorntjes uit je voorhoofd zijn ontsproten, en krijg je te horen dat ze die al dagen niet meer hebben. “Misschien dat ze donderdag binnenkomen mevrouw, maar Joost mag ’t weten.” Ik zie zelden nog een brievenbus van dichtbij, want ik heb ’t zo’n beetje opgegeven. Verjaardagspost hoeft bijna niemand meer te verwachten, eigenlijk.  Kaarten komen toch amper tot niet aan, en de postzegels –mits te krijgen- zijn belachelijk duur geworden. (Van mij mag ’t best wat kosten, maar dan wil ik ook wel zeker weten dat ’t aankomt!). Toch is het niet overdreven als ik zeg dat ik honderden kaarten in huis heb. Briefkaarten, dubbele kaarten, en allemaal in de regel meer dan eens dezelfde, want ik koop groot in bij o.a. VistaPrint en het Boekenfestijn. Hele riemen fleurig en ’n tikkie achterhaald briefpapier liggen al jaren ongebruikt in de kast, want ik schrijf eerder een mailtje, en m’n handschrift is zèlfs voor mij onleesbaar, dus daar hoef ik ’t ook niet voor te doen. Alle tinten enveloppen en notecards gingen vandaag door mijn vingers, en ik ben nog niet eens toegekomen aan de lades met de kerstkaarten.

 Tjezus, kerstkaarten…. Ik heb er genoeg voor drie jaar, maar ik wil het verzenden er van eigenlijk minderen tot de meest directe familie en onze vrienden. Een behoorlijk aantal van hen verzend zelf sowieso al niks meer omdat de kosten de pan uit rijzen, of omdat ze te oud of te druk zijn om dat geschrijf aan te gaan. Begrijpelijk. En wetende dat kaarten die wel zijn verzonden, voor een belachelijk groot percentage niet eens aankwam afgelopen jaar (op eentje na die in de lente bij ons in de bus viel vanuit ’n dorp hier praktisch om de hoek), is het animo hier ook behoorlijk aan het teruglopen. Toch merk ik dat ik in hartje zomer adressen zit in te tikken voor stickers. Ook mij wordt ’t handmatig schrijven te veel, en als bijkomend voordeel kan de PostNL  m’n handschrift dan niet meer als smoes gebruiken voor hun Bezopen Bezorging. En bij het uitzoeken van m’n stapels papier, ontdekte ik dat ik zoals gebruikelijk weinig weg kan gooien. Je weet nooit waar ’t goed voor is, uiteindelijk. Tussen de kaarten, enveloppen met bubbeltjesplastic en wat dies meer zij, lagen ook onze overgebleven, ongevouwen trouwkaarten en het drukplaatje waar het zilverfolie aan de voorkant mee gedrukt werd. Even later kwam ik een briefkaart van Kornelis tegen die meteen op de ijskast ging: “…En deze relatie waar ik nu in zit is het mooiste dat me ooit is overkomen…! Kornelis”, uit de tijd dat ik nog in Tilburg woonde. Mijn middelbareschooldiploma kwam voorbij, evenals oude foto’s in zwart-wit, die ik samen met Kornelis in een antiekwinkeltje in Utrecht op de kop tikte. Fragiele doopprentjes en bidprentjes in een mapje. De lades lagen bezaaid met miniroosjes van lint, want de verpakking waar ze in zaten was gescheurd, en in een hoek lagen al even kleurige paperclips. Wat ik met de vele staven lak voor lakzegels moet weet ik eigenlijk ook niet, maar wegdoen? Neu.

… Ik stak ook nog even met een vulpenpunt in m’n vinger, om ’t af te maken.

Er zijn nu twee dozen vol met allerhande papeterie, netjes in stapeltjes gevangen en omwikkeld met elastiekjes, die straks zo in de nieuwe Ikea-kast kunnen… Daar zal er later nog wel ’n doos kerstkaarten bij komen. Maar voor nu denk ik dat ik de tafel eens leeg ga maken zodat we straks naar behoren kunnen eten. Is ook handig.