Zeventien Jaar

 

Als op vrijdag de 13^e Juni de Nederlandse voetbalgekte losbarst, zit ik met m’n hoofd heel ergens anders. Niet alleen omdat ik niets met voetbal heb, maar ook, of liever, voornamelijk, omdat Doug dan 17 jaar dood is. Ik heb ‘t nog eens nagerekend, want het kan bijna niet zo lang geleden zijn, maar het is echt zo. Zeventien jaar. En er is nogal wat gebeurd in die tijd. Niet in de laatste plaats het ontmoeten van, en trouwen met, Kornelis. Bewijs dat hoe verknipt je ook bent, hoe verkloot je leven ook is, soms komt ’t toch nog wel een “soort-van” goed.

Vandaag maakte ik aanstalten om wat behang af te trekken in de gang. Die moet namelijk af zijn voor de nieuwe vloer er over een maand of wat in komt, want die Fix/Finish Knauf-zooi hoef ik niet op m’n fonkelnagelnieuwe laminaat. Bij het neerhalen van de lijsten die aan de muren hingen, hield ik ook weer de kleuren-ets in m’n handen die ik na Dougie’s dood kocht. Een langwerpig tafereel van zeilbootjes met witte zeilen op een nachtelijk meer. Toen ik het in de Nieuwlandstraat in Tilburg bij een galerie in de etalage zag liggen, liet het stuk me niet meer los. Deze was voor mij, ik wist ‘t zeker. In die tijd zag ik seintjes van boven in alles, en of het ook echt ’n signaaltje was of niet, dit soort dingen hielden me staande. Voor zover ik m’n toenmalige staat “staande” kan noemen.

Efin, in een van Doug’s brieven sprak hij over een heuveltje, waar hij op zonnige dagen op ging liggen en van daaruit de zeilbootjes op Lake Ontario kon zien. Ergens staat me bij dat hij daar soms ook herten zag, maar dat kan een toevoeging zijn vanuit mijn eigen mentale plaatje. Hoe dan ook, zeilbootjes met witte zeilen, op Lake Ontario. Hij voelde zich vrij, als hij dat beeld voor zich had.

Getroffen door de kleuren-ets van bootjes in die etalage, ging ik een beetje in verwarring naar huis. De ets was lichtelijk boven mijn budget, maar hij liet me niet los. Na veel bakkeleien zijn m’n moeder en ik alsnog naar de galerie gegaan om ‘m aan te schaffen. Ze was er vast van overtuigd dat ik er spijt van zou krijgen, maar tot op heden is dat nog niet gebeurd. Het is zo’n plaatje waar je een beetje in kunt verdwalen met je gedachten. Even op een heuveltje liggen na een warme dag, kijkend naar de bootjes. Een verbinding met een tijd, een persoon, die toen nog in leven was en misschien hetzelfde gevoel had. Och, ik weet ’t niet…

Zeventien jaar. Volgend jaar achttien. Zo oud was ik net, toen hij stierf. Een -voor mij- half mensenleven geleden.  Ik ben nu ruim 10 jaar ouder dan hij ooit zou worden. De cijfers verliezen al hun betekenis, hoe meer ik er aan denk. Onvatbaar, onbegrijpelijk…. Want als ik lang over ‘m nadenk is de pijn in m’n borstkas weer terug, het gemis weer groot. M’n leven is goed nu. Gold dat ook maar voor hem. Ik hoop ‘t, ergens, in een of andere vorm. Dat het niet vergeten, en het blijven houden van, toch verschil maakt voor ‘m. 

 Zeilbootjes. Er staat er ook een op het Canadese dubbeltje. M’n "aller-favorietste" muntstukje ter wereld. Drie keer raden waarom.