Nacht & Muis, voor Kattencafé Hilversum

Het onderstaande was namens Nacht ingestuurd naar http://kattencafehilversum.nl/ , een initiatief van Angie van Ek. Ik hoop heel erg dat ze ’t van de grond krijgt, want ik ben meteen vaste klant. Op 4-9-2016 verscheen dit stukje op de Facebookpagina, https://www.facebook.com/kattencafehilversum/posts/1763224180599908:0 .

Ik ben Nacht. Zwart, natuurlijk, met hier en daar een verdwaald sprietje wit, als je ze weet te vinden. Dat zijn m’n sterretjes. Dat grijs/witte tuxedo balletje pluis is Muis, maar die is erg verlegen. Van ons twee ben ik de Stoere Vent, zij duidelijk het Timide Meisje. We leerden elkaar kennen in het asiel.

Geen van beiden hadden we een leuk leventje gehad: ik woonde bij een demente meneer die al lang niet meer voor me zorgde, en Muis, tja… Die was gevangen door een lieve mevrouw, na heel veel moeite… Maar voor die tijd heeft ze hele nare dingen meegemaakt. Mishandeld door buurtkinderen en zo. Stenengooiers, schoppen… Ze heeft het er niet graag over, maar door de gekke knobbeltjes die het vrouwtje voelde, denken ze dat ze gebroken ribbetjes heeft gehad. Zij was een puinhoop, ik niet veel beter, en we kwamen samen in één hokje terecht.

Toen Vrouwtje en Baas een kat uit kwamen zoeken ben ik heel schattig met zijn stropdas gaan spelen, maar Muis was al lang naar haar verstopplekje geschoten. Vrouwtje had haar stiekem toch gezien, dus toen ze van het asiel een verhaal begonnen over hoezeer zij en ik elkaar nodig hadden, opfleurden, en uit de schulp hielpen… Tja… Zijn ze weer vertrokken. Zonder ons. Want ze hadden maar spullen in huis gehaald voor één kat, niet twee, dus ze moesten eerst nog even gaan winkelen! En het was nog even paniek in de tent toen ik het reismandje open sloopte en ontsnapte in de auto… Wist ik veel wat ze met ons van plan waren…!

Maar ze hebben ons toch naar Baarn gekregen, uiteindelijk. Muis heeft daarna nog een tijdje onder de kast gewoond bij hen, maar ik sprong al snel bij ze op de bank.

Ik ben een keer héééél ziek geweest, al weet ik niet helemaal wat een alvleesklierontsteking is, maar sindsdien spring ik ook heel flink op de vensterbank na m’n brokjes, om insuline in ontvangst te nemen. Dat is heel speciaal, want Muis krijgt het niet. Heb ik toch een streepje voor, als Suikerkat. Ja, goed, Muis krijgt sinds kort ook iets speciaals, maar dat spuugt ze soms heimelijk uit. Iets wits dat ze in lekkers verstoppen, voor haar bloeddruk, zeggen ze... Maar ik zie helemaal geen bloed, dus het zal wel goed zijn. (Maar dat ik dat niet zie kan ook komen omdat ik blind ben geworden inmiddels. Maar dat zeggen we er niet bij, daar ben ik te trots voor, en je merkt er toch niks van, want m’n neus en snorharen doen het nog prima! Ouderdomsstaar, daar ben ik toch nog veel te jeugdig voor met m’n +/-11 jaar?!).

We zijn een beetje een apart stel… Net een echte broer en zus. We houden van elkaar, en soms vliegen we elkaar in de haren. Of liever, vliegen de haren, punt. Maar onze avond is niet compleet als we niet even met de baas en het vrouwtje op de bank hebben gezeten. En als ze naar bed zijn, ga ik nog even flink zingen zodat ze terug de woonkamer in komen. Dat moet, omdat ik dan een balletje in de bank heb gelegd, en dat balletje moeten ze komen bewonderen. Dat doen ze ook braaf; zo goed heb ik ze afgericht! Muis vindt dat ik me aanstel, maar ik heb háár nog geen balletjes zien vangen! Oh, en het vrouwtje zegt dat ik haar geholpen heb. Nu ben ik ook “geholpen”, maar ik denk toch dat ze iets anders bedoelt…

Ze had m’n glucosemetertje te leen, en kwam er zo achter dat ze diabetes had, dus nu krijgt ze hulp. Ze springt nog niet naast me op de vensterbank, dus ik denk dat ze niet speciaal genoeg is voor insuline, maar zelf ben ik wel blij met haar en Baas. En Muis ook hoor. We hebben het goed hier, er wordt heel veel van ons gehouden. Ze kijken meer naar wat wij nodig hebben dan wat er qua vachtje mooi bij de bank kleurt. (Ja, soms zoeken mensen daar een kat op uit!)…

Een gouden mandje zoals wij hebben, dat willen we eigenlijk ook voor andere katten. We zijn met zoveel, de asielen zitten zo vol… En wij hebben geluk gehad. Met zo’n Kattencafé merken mensen misschien wel hoe lief een asielkat kan zijn. Soms zitten er probleemgevallen tussen, maar ook een raskat kan schildklierproblemen krijgen, of blaasgruis, of… Nou ja… Of je een stamboom hebt of niet, we mankeren allemaal wel eens wat, toch? Maar je slaapt, speelt, kroelt, spint, en hebt lief, net zoals ieder ander katje. En als je dan een stukje oor mist of een beetje ouder bent, ben je niet minder poezelig! Dus als mensen dat nou merken… Met lekkers er bij… Poesje aaien, cupcakeje voor hun neus… Krijgen ze dan niet gewoon een Pavlov-reactie? Kat = lekker? Aaien = genieten? Och, ik denk ook maar hardop… Over lekkers gesproken… Is het al brokjestijd?