In de hozende regen stond een zestal paarden in
een weide langs de Bosscheweg, half te verzuipen. Allen diep bruin tot zwart,
op één na: ’n schimmel. Het daaropvolgende gegrinnik moest ik even aan mijn man
uitleggen. In mijn hoofd had ik namelijk, ook tot mijn eigen verrassing, mezelf
luidkeels en half manisch horen gillen, “Het paard van Sinterkláás!”
Sommige dingen gaan nooit helemaal over. Hoewel de
extra dikke speelgoedcatalogus van Bart Smit al lang en breed ten prooi is
gevallen aan generieke politieke correctheid, en derhalve geen Sint, noch zijn Pieten
meer te bekennen zijn op de pagina’s, duiken zowel ik als Kornelis er meteen op
zodra hij in de bus ligt. Sinterklaas pre-pret in papiervorm! Racebanen, Lego,
(Xbox 360) spelletjes, het is en blijft allemaal toch spannend. Zelfs al
oormerken we geen bladzijden meer, en zetten we ook geen cirkeltjes om de vurig
gewenste cadeautjes.
 |
| In afwachting van Het Heerlijk Avondje |
Het magische van Sinterklaas… De weken tevoren,
dat de banketstaaf van de Hema groot ingekocht werd en bij mijn Oma op de
kachel aan de Broekhovenseweg 44, (voor de sloop van die kleine huisjes) in een
stuk zilverfolie lag op te warmen... De dampende chocolademelk met slagroom, de
taaitaai en pepernoten. De intocht van de Sint in Tilburg, waarbij het paard
wel eens op hol sloeg en de inmiddels straalbezopen (want met borrels
opgewarmde) goedheiligman van haar rug wierp. Dat waren nog eens tijden! De
bezoeken van Sinterklaas op school, en de Pieten die het strooigoed altijd in
die hoeken gooiden waar de meeste stofnesten lagen… Het hoorde er allemaal bij.
Ik weet me de Sinterklaasperiode nog te herinneren
dat ik eigenlijk wel wist dat hij niet bestond… Maar toen ik per ongeluk een
douchegordijn kapot had getrokken, schreef ik voor de zekerheid maar een
briefje aan de Sint, dat ’t toch echt niet expres gegaan was. Je wist
uiteindelijk maar nooit!
Of het jaar dat ik moest zoeken naar m’n
kadootjes. Ik had het hele huis ondersteboven, maar niets… Ik begon de moed op
te geven toen ik die sinterklaasavond, in het licht van de woonkamer, een klein
wittig vierkantje op het gazon in de achtertuin zag liggen. Ik naar buiten met
een zaklamp, de miezerregen in. Jawel, het was een pakje! Met wit papier, en
daarop rode mijters en gouden bisschopsstaffen. Toen ik het van de grond af haalde en opkeek,
scheen mijn zaklamp in de schuur: meer wit, meer pakjes! En hallo, nieuwe
fiets! Hoera, een Kinderen voor Kinderen LP! Heerlijk, die spanning, die
anticipatie…
Ook toen ik ouder werd bleef ik m’n schoen braaf
zetten. Zo eindigde in ’90 het dagboek van Twin Peaks’ Laura Palmer in m’n
laars. Dat was nog eens wat anders dan ’n Sinterklaaskleurboek!
 |
| Oud boek, nieuwe pepernoten |
Jaren later resideer je in Baarn, en woon je de
intocht van de Sint bij. Eigenlijk net te laat aangekomen, want de stoet was
net voorbij, zette ik ’t met m’n 30+ op een lopen. Ik haalde de Sint met z’n
schimmel in, en stak hem mijn hand toe. Sint keek wat verbouwereerd: waar was
mijn koter? “Fijn dat U er weer bent, Sinterklaas!”. Ik ben terug naar huis
gehuppeld. Ik had een handje van de Sint gehad! Toch een overwinning, want als
kind durfde ik nooit tussen al die andere dringende kinderen door… Het heeft
even geduurd, maar ik had m’n handje binnen!
Tegenwoordig wisselen we kado’s uit met kerst, en
van Sinterklaas merken we weinig meer behalve dan dat we ieder jaar tot onze
enkels in de modder langs de kade van de Eem staan om te zwaaien naar de twee
sinterklazen op de boot: de “echte”, en oom Wybe, die als EHBO-er meevaart. (Sorry
Wyb!). Dat, en uiteraard de pepernotenverslaving van Kornelis: hij blijft ze
bunkeren tot diep in maart. Al wat er bij de Kruidvat in de uitverkoop gegooid
wordt na 5 december, wordt bij ons thuis liefdevol in de berging opgeslagen, en
neemt hij onder anderen mee naar z’n werk om op te eten. Maar sinds m’n
schoonzus verhuisd is naar Zeist, houdt het daar ook zo’n beetje op. Vroeger
gingen we nog met jute zakken gevuld met snoepgoed en een dom kadootje of zo
bij bij elkaar op de deur rammen om daarna weg te rennen, maar dat is wat
lastig nu zij en wij in flats wonen, en sleutels tot elkaars galerij ontberen.
Ik mis toch de tijd dat we m’n schoonouders tegenkwamen die met hun zak stiekem
ondeweg waren naar ons, en wij in het donker liepen met onze zak voor hen… En
bij het spotten van elkander, vruchteloos wegdoken achter auto’s, gierend van
het lachen.
 |
| Bron: Van Nul Tot Nu |
 |
| Bron: Van Nul Tot Nu |
Intussen is het wel zo dat een Amerikaanse vriendin
in Nederland is rond deze tijd, en ik vraag me toch af wat ze denkt bij een o
zo foute “blackface” der Pietermannen, en
of ik haar ooit echt duidelijk zal kunnen maken wat het heuse, authentieke Sinterklaasgevoel
van weleer was. Want zwarte pieten zijn niet uit te leggen, hoeveel historisch
perspectief ik er ook bij poog te plaatsen, en de snoepsigaretjes mogen ook
niet meer. Sint is van de Bart Smit folders gebannen, en de jeugd van tegenwoordig
heeft misschien net zo veel benul van wat een ouderwets Sinterklaasfeest
inhield als een Amerikaanse in Nederland…
Gelukkig heeft de Hema haar amandelstaven
nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten