Ja, ik denk echt dat dit blog een diabeten-blog gaat worden. Ik heb altijd
overal wel een mening over, al dan niet gefundeerd, maar sinds de diagnose word
ik, net als vele nieuwbakken diabeten met mij, geconsumeerd door het Diabeet
Zijn. Soms valt het relatief mee. Dan doe je gewoon wat je moet doen, omdat ook
diabetes tot op zekere hoogte went. Ik ben verwend: ik ben vooralsnog makkelijk
in te stellen, en ook als mijn heup ontsteekt of ik overloop van de stress,
houd ik de boel nog redelijk onder controle. Voor nu. Of dat ook zo blijft is
gissen. Net zo goed dat ik niet weet of er over 10 jaar een staaroperatie in
zit, of over 20 jaar een beenamputatie. Je kunt nog zo je best doen, maar het
blijft koffiedik kijken. De dagelijkse realiteit is gewoon dat je ergens mee
leeft dat je geen moment kunt negeren. Soms is dat makkelijker dan op andere
dagen.
Zoals gezegd, ik heb het relatief simpel. Ik hoef goddank (nog) niet aan de
insuline, en met m’n strikte dieet heb ik het voor elkaar gekregen zelfs m’n
gliclazidetabletje te laten staan. Door de voorgenoemde ontsteking bij m’n
heup/pees is m’n bloedsuiker wat hoger, en ook de stress van de herbeoordeling
van het UWV zal m’n gemiddelde (HbA1c) wat naar de knoppen hebben geholpen,
maar, naar mijn gevoel, niet genoeg om terug aan de pillen te moeten. Door m’n zowat
zaligmakend dieet. Zes keer per dag eten, om en nabij de 100 gram koolhydraten
per dag. Soms iets meer, soms iets minder, afhankelijk van wat ik op een dag
doe. Het is nattevingerwerk en geregeld prikken, bijsturen en in de gaten
houden, maar het werkt. Ik heb dingen gevonden die ik lekker vind en geen straf
vind om te eten, en ik heb zelfs restaurants ontdekt waar ik terecht kan zonder
de kok tot wanhoop te drijven. (Al ben ik nog dikkere fooien gaan geven voor
alle moeite).
Maar dan nadert Pasen. Een christelijke feestdag waar
de herrijzenis gevierd wordt: Hoezee, Jezus doet het weer, en dat wordt dan
gevierd met een paashaas en, jawel… Paaseitjes. Van chocolade.
Slik.
Ik vond het missen van de pepernoten en chocoladesigaretjes met sinterklaas
al zo erg, om maar te zwijgen van al het lekkers met kerst. Geen paasbrunch met
afbakpaashaasbroodjes en croissantjes, dat is nog tot daaraan toe. Maar kom op
zeg, geen paaseitjes?! Melkchocolade moest ik vanwege de reuma toch al laten
staan, want de melk gaat regelrecht naar m’n knokkels, maar puur? Puur kan toch
wel…?
Nou nee, puur ook niet. Tot ik de aanbieding van de Jumbo zag: 3 zakken
paaseitjes voor 5 euro, en ze hadden zowaar EXTRA PUUR in het assortiment. Niet
gewoon puur, nee, èxtra puur, met maar 2,5 gram koolhydraten per eitje, want
minder suiker. Dan zou ik gewoon zo’n zakje kunnen kopen en iedere avond één zo’n
eitje weg kunnen werken bij de thee…! Zonder al te veel in te hoeven leveren
qua bloedsuiker. Dus ik vol goede moed naar de Jumbo. Bij de kassa lagen de
zakken… Maar er lagen maar vier varianten, terwijl er op de website hele
ladingen smaken waren, te kust en te keur… Maar geen extra puur. Als een halve
gare ben ik tot onderop de paaseitjesberg gaan graven, maar nee… Ik diepte
slechts gewone pure op… Vrolijk, mij
uitlachend rood. En het klinkt stom, maar de hele weg terug naar huis heb ik in
de auto zitten huilen. Niet echt om paaseitjes, al was dat wel hetgeen dat de
trekker overhaalde, maar het verlengde daarvan… Als diabeet die het van een
koolhydraatbeperkt dieet moet hebben, zit je aardig klem met zulke
gelegenheden. Je kunt nergens meer echt aan mee doen, overal moet bij
nagedacht, mensen durven je amper ergens voor uit te nodigen want ze weten niet
wat je kunt/mag eten… Je staat altijd als het Meisje met de Zwavelstokjes
buiten in de ijzige kou bij het raam, naar binnen, naar dat feestmaal op de
tafel te kijken, waar jij niet bij mag. Sta je daar op je blote voetjes en…
Nou, ja sorry… U volgt het wel denk ik. Vanavond gaan we boodschappen doen, en
eigenlijk wil ik chocolade-eitjes kopen voor ons nichtje (neefje is nog te
klein voor dergelijke verstikkingsgevaar-eitjes), maar ik weet niet of ik daar
weer een potje ga sta janken als ik met die eitjes in m’n handen sta. Tante
José is er niet leuker op geworden.
Moet ik dat dieet volgen dan? Als ik er weer voor moest kiezen, maakte ik
dan dezelfde keus?
Ja. Ik kies iedere maaltijd opnieuw. Iedere drie uur kies ik er voor om van
medicatie af te blijven. Is het leven makkelijker als ik wel aan de gliclazide
zit? Ja. Maar je wordt er weer dikker van, en ik moet al vechten tegen de kilo’s.
Niet voor het oog, niet voor de slanke lijn, maar omdat mijn lever al bijzonder
slecht is en de vetstapeling die ‘m iedere minuut dat hij blijft zitten verder beschadigd
er echt, echt af moet. Omdat bij minder buikvet, de pancreas misschien iets
meer z’n best gaat doen om toch insuline te leveren. Je kunt er op hopen,
uiteindelijk. Omdat niet alleen de bijwerkingen niet mals zijn, maar omdat ik
het idee heb dat als ik nu toegeef aan dan-maar-medicijnen, ik net zo goed nu
vast op kan geven en in m’n kist kan kruipen. Beter worden zit er niet meer in,
die illusie is al lang vervlogen, maar ik kan wel proberen m’n lijf op een zo
natuurlijk mogelijke wijze een steuntje in de rug te geven. Ik lees me
achterover over kruiden en groenten die cholesterol verlagen en de lever
zuiveren, drink Ayurvedische kruidentheeën met kaneel en gember. Èn wil
binnenkort ook thee met daar nog kurkuma en zwarte peper aan toegevoegd
proberen, want het helpt allemaal die lever de goede kant op. Hopelijk gaat het
de reeds aangekoekte plaque in m’n aderen tegen. M’n hart slaat niet voor niets
wel eens over, en niet alleen als ik met m’n schildkliermedicatie moet
rommelen. Het is een akelig rotgevoel, en ik zit er niet op te wachten voor m’n
veertigste zo dicht te slibben dat Kornelis thuiskomt bij een lijk op de vloer.
Ik gooi het altijd allemaal maar op de Diabetes hoop, maar het is eigenlijk gewoon
metabool syndroom: Lever, cholesterol, diabetes, etc. Alles werkt knudde, en
het een verklooit het ander nog een graadje erger, dus je moet het allemaal
aanpakken… En als je gevoelig bent voor bijwerkingen, zoals ik, dan heeft
Holland & Barrett (Voorheen De Tuinen) een hele goeie klant aan je. Er
wordt geen zak van vergoed, maar tot zover is het wel steeds de moeite geweest.
Alleen jammer van de paaseitjes. Want uiteindelijk zijn wij diabeten met
een behoorlijk aantal. In 2013 nog 800.000 in Nederland, maar inmiddels zijn we
1,2 miljoen sterk. Da’s een op de 15 mensen,
grofweg, en het is nogal een stijgende lijn. Dan lopen er altijd wel
meerdere diabeten in een goedlopende supermarkt. Ironisch genoeg is
glutenvrijspul veel beter te krijgen… Er zijn in Nederland zo’n 170.000 mensen
met glutenintolerantie (Coeliakie is overigens ook geen feestje!), maar door de
vele mode-dieten-volgers die ineens ook maar geen gluten meer eten -waardoor
mensen met een echte intolerantie ineens als zeikerd worden weggezet- zijn er
voor hen wel alternatieven. Zelfs glutenvrije markten… (Waar ook vele mensen
met andere intoleranties terecht kunnen… Maar niet iemand die koolhydraten moet
tellen. Sta je daar met je goede gedrag en de verzekering van de organisator
dat ze echt wel wat voor je hebben… En er is niks. Ja. Thee. Maar daar kwam ik
niet voor, en dat wisten ze. En ik dwaal weer af.) Wat ik me afvraag…
Waar zijn de speciale schappen met lèkker diabetenvoer?*
…Waar zijn míjn paaseitjes?
*Ja, ik weet het, er zijn wat koolhydraatarm/Atkins dieet dingetjes bij het
natuurproductenschap, maar niet veel, en meestal is niet de hele lijn in het
assortiment opgenomen. Dus om paaseitjes hoef ik dan al helemaal niet te komen.
Het punt blijft hetzelfde.
